ഞാനൊറ്റപ്പെടുമ്പോള്‍..

-1-
ഞാനൊറ്റപ്പെടുന്നയിരവില്‍;
മനസ്സിനെ പൊതിയുന്നത്
ഉറക്കത്തിന്‍റെ കറുത്ത വാവ്.
ഓര്‍മ്മക്കുത്തുകളുടെ
ചാവടിത്തിരിവുകളില്‍
ഇഴ പൊട്ടിയ കനവ്.
ഭ്രാന്തമാര്‍ന്ന നിശ്വാസങ്ങളുടെ
രഥവേഗങ്ങളില്‍
പിറവികളുറയുന്ന
മറവിയുടെയെരിവ്.
അന്ധമായ കാഴ്ചകള്‍
പുഴുക്കുത്തു നീറ്റുന്ന
കണ്ണിണപ്പടവുകളിലെ
ഇരുളിന്‍റെ മുറിവ്.
ചുവന്ന വൃത്തങ്ങളില്‍
ചോര തളിര്‍ക്കുന്ന
രക്തസാക്ഷികളുടെ
കബന്ധത്തിന്‍റെ നിറവ്‌.
പ്രണയഗന്ധങ്ങളുടെ
ഗന്ധര്‍വ ചാപത്തില്‍
അഗ്നി തിണര്‍ക്കുന്ന
ജീവന്‍റെയുറവ്..
-2-
ഞാനൊറ്റപ്പെടുന്ന നഗരത്തില്‍;
വ്യഥിത ശീതങ്ങളായ്
പലവഴി പിരിയുന്ന
കറുത്ത രഥ്യകളുടെ
പടരുന്ന സീല്‍ക്കാരം.
അറുത്തെറിയപ്പെടുന്ന
തനുവിന്‍റെ വിലാപം;
കിനിഞ്ഞിറ്റുന്ന
നിണപ്രവാഹ സത്കാരം.
ഉദിച്ചുയര്‍ന്ന സൂര്യന്‍റെ
താപവുമുഷ്ണവും;
കരിയിലക്കുരുവിയുടെ
കരച്ചിലിന്‍ "ധിക്കാരം".
സിമെന്ടുകൂടാരങ്ങള്‍
ആകാശച്ചെരിവുകള്‍ക്ക്
ചിത്രങ്ങള്‍ നെയ്യുന്ന
ചരിത്ര ബലാല്‍ക്കാരം.
-3-
ഞാനൊറ്റപ്പെടുന്ന ജീവിതത്തില്‍;
ഒഴിവു ദിവസത്തിന്‍റെ
ആലസ്യ ഭാവമായി
ചിറകടിച്ചെത്തുന്ന
ഉറക്കത്തിന്‍റെയീണം..
മരണം...
മറവിയുടെ മണമുള്ള
ശ്മശാനം...!