.........

മണൽക്കടലിൽ
ഉതിർന്നു വീണ
ഓർമ്മത്തിരകൾ കൊണ്ടു
വരച്ചു തീരുന്ന ജീവിതം.. 
പ്രവാസമതിന്റെ
നഗ്ന സൂചികളാൽ
മുറിവേൽപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു..
സ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്ടപ്പെട്ട
മൺതുറുങ്കിൽ
മൗനം കൊണ്ടു
തുരുമ്പിച്ചു പോയ
കാലങ്ങൾ..
വിതുമ്പലിന്റെ ചെകിളയണിഞ്ഞു
സ്വപ്‌നങ്ങൾ;
നിദ്രയില്ലാതടാകങ്ങളിലെ
മീനുകളായി..
നിശ്ശബ്ദമായ ഹൃദയം കൊണ്ടു
നിശകളെ തൊടുന്നു..!
അതിനേക്കാൾ
വിക്ഷുബ്ധമായ
സ്മൃതികൾ കൊണ്ടു
നിന്നെയും....!!

ഇരുളിൽ നിന്ന്
അടർന്നു വീണ
കിനാവിൽ
കറുത്ത നിറമുള്ള
നിലാവ് പരക്കുന്നു..
ചിറകു മുളക്കുന്ന നിനവ്
നിന്നിലേക്കുള്ള
വിമാനമാകുന്നു..

അകലങ്ങൾ
നമുക്കിടയിലെ
അടുപ്പമാണ്

വേർപിരിഞ്ഞു പോയ
രണ്ടു കാലങ്ങൾക്കിടയിൽ
ഒരു സാഗരം വിതുമ്പുന്നു..

ശൂന്യമായ
ആകാശം പോലെ
ജീവിതമതിന്റെ
മൂകലിപികൾ കൊണ്ടു
വരഞ്ഞുതീരുന്നു..

ചെവി മുറിഞ്ഞു പോയ
വാൻഗോഗിനെ
സൂര്യകാന്തി തിരയുന്ന പോൽ
പ്രണയം
നമുക്കിടയിലെ
താഴ്‌വരയിൽ
പരസ്പരം തേടുന്നു...

മരിക്കുന്ന മുൻപേ
ഒരു നിമിഷമെങ്കിലും
ജീവിക്കണമെന്ന്
തമ്മിൽ കൊതിക്കുന്നു...

എന്നിട്ടും
മണൽക്കാറ്റിൽ
നമുക്ക് നമ്മെ നഷ്ടപ്പെടുന്നു

മരുഭൂമി
നമുക്കിടയിലെ
മതിലാവുന്നു. 

നാം നമ്മുടെ മരീചികയാവുന്ന അത്രക്ക്..
😪😪😪