.......

മരിച്ചുപോയ പൈൻമരക്കാടിന്റെ ശിശിരശ്മശാനം..
ഗദ്ഗദങ്ങളിൽ ഖബറടക്കിയ നിന്റെ മൗനം..
യാത്രാമൊഴിയുടെ ജിപ്സിക്കലമ്പലിൽ
ലിപി നഷ്ടപ്പെട്ട നിനവിന്റെ വായ്ത്താരി..!

ഒരു നിശ്ശബ്ദതയുടെ കടൽ
നമുക്കിടയിൽ നുരയുന്നു..
അശാന്തിയുടെ ദ്വീപ് പോലെ
നമ്മുടെ ഓർമ്മ!!

നീയും ഞാനും തിരസ്‌കരിക്കപ്പെട്ട
ഒരു കവിതയുടെ വരികകളാണ്..
അവരവരാൽ
ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടു പോയ
ഒരു കിളിക്കൂട് പോലെ..
നിറം മാഞ്ഞു ചിഹ്നങ്ങളുടെ നിർവികാരത പേറിയ ചൂണ്ടുപലക പോലെ..
സ്വയം തങ്ങളിലേക്ക് പെയ്തു തീർന്ന മഴയുടെ മേഘജഡം പോലെ..
എത്രക്ക്
എത്രക്കെത്രക്ക്
ശൂന്യമായ വിക്ഷുബ്ധതയാണിത്..!

വാക്കുകൾ എന്ന് പേരുള്ള 
മീസാൻ കല്ലുകൾ നിരത്തിയ
ശവപ്പറമ്പുകളാണോരോ കവിതയും..;
എന്നിട്ടും വായനയുടെ മാമോദീസ മുങ്ങി അവയൊക്കെ പുനർജ്ജനിക്കുന്നു..!!

നിന്റെ സ്വപ്നത്തിന്റെ വേനലിൽ പൊള്ളി
എന്റെ നിദ്രയുടെ നിലാവുരുകുന്നു..
നിന്റെയാശ്ലേഷത്തിന്റെ കുളിരിൽ തെന്നി
മൗനങ്ങൾ വീണു മരിക്കുന്നു..!

ഞാനെന്നേ മരിച്ചു പോയതാണ്..
എനിക്ക് പോലും ഓർമ്മയില്ല..!
നിന്റെ നിശ്ശബ്ദമായ കണ്ണീർമൊഴികളിൽ നിന്ന്
വായിച്ചെടുക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം, 
ഞാൻ ജീവിച്ചിരുന്നു എന്നൊരു മുൻ‌കൂർ ജാമ്യം..!!

എന്റെ ഡയറിയിൽ നിന്ന്
നിങ്ങളത്രക്ക് അളവറിയാത്ത  വികാരവിക്ഷോഭങ്ങളിലേക്കാണ് പറിച്ചു നടപ്പെടുന്നത്..
എനിക്ക് മനസ്സിലാവും..

എന്നിട്ടും മരണപ്പെട്ടുപോകാതെ
ബാക്കിയായ
ഒരുയിരിന്റെ നിനാദങ്ങൾ നിങ്ങൾക്ക് കേൾക്കുവാനാകില്ല..

ഉയിരിന്റെ പേച്ചുകൾക്കു ഭാഷയില്ല..
ലിപിയില്ലാത്ത,
അച്ചുകൂടങ്ങൾ നിരത്തി വെച്ച് മഷിയുടെ ഉടുപ്പുകൾ ഇടാനാവാത്ത
തികച്ചും വിശുദ്ധമായ
മൗനത്തിന്റെ
വിസ്ഫോടനങ്ങളാണത്...

അല്ലെങ്കിലും ഞാൻ ജീവിച്ചിരുന്നു എന്നതിന്,
ഞാൻ മരിച്ചു പോയി എന്നതു തന്നെയാണ്
 തെളിവ്..;
നിന്നെ കുറിച്ച് വീണ്ടും ഓർക്കുന്നു
എന്നതും...!!

........