..........

മറവിമരങ്ങളിൽ നിന്നടർന്നു വീണ
ഓർമ്മദലങ്ങളുടെ ഫോസിലുകൾ
മണ്ണ് പുതച്ചു കിടന്നു;
ഒരാകാശം മുറിഞ്ഞു മഴച്ചോര വാർന്നു
നഗ്നമാക്കപ്പെടുന്നത് വരെ...!
നിശ്ചലമായ ഒരു തടാകമെന്നു
ജീവിതത്തെ വ്യാഖ്യാനിച്ചു
മൌനത്തിന്റെ കടലിലേക്ക് നടന്നു പോയ
പ്രവാചകനാണ് ഞാൻ..
ഓർമ്മയുണ്ടോ??

പ്രണയം നുരച്ച സ്ഫടികചഷകങ്ങളെന്നു
നിന്റെ കണ്ണുകളെ മൊത്തിക്കുടിച്ച
എന്റെ കവിത തന്നെയായിരുന്നു
ഏറ്റവുമൊടുവിൽ എന്നെ ഒറ്റിക്കൊടുത്തത്‌..

പുഴച്ചില്ലകളിൽ നിന്ന് മണ്‍പഴങ്ങൾ പറിച്ചെടുത്ത
യന്ത്രശകടപേലവങ്ങൾ
എന്റെ മറവിയിൽ നിന്ന്
ഓർമ്മകളെ അരിച്ചെടുക്കുന്നു..

ഗൃഹാതുരമെന്ന് പേരിട്ടു നഷ്ടപ്പെട്ട ഗതകാലം
ഗമനതാളം മുറിഞ്ഞു പോയ കാറ്റിന്റെ സ്പർശം..

ഒരിക്കലും എഴുതി മുഴുമിപ്പിക്കാനാകാത്ത
വേദപുസ്തകത്തിന്റെ
അവസാന താളിലാണ്
ഓർമ്മയും മറവിയും മണക്കുന്ന
നമ്മുടെ തുടക്കങ്ങൾ.....!!!!

......🎑