.........

ഉന്മാദികളുടെ നഗരത്തിൽ
എനിക്കുമൊരു വീടുണ്ടായിരുന്നു..
വാതിലുകൾക്കു പകരം
മൗനം തേച്ച ശൂന്യത...!
അവിടെ,
മേൽക്കൂരയില്ലാത്ത അടുക്കളയിലെ
പാതി വെന്ത കൂടോത്രപ്പാത്രത്തിൽ നിന്ന്
വാരിത്തിന്നു വിശപ്പാറ്റി
ദിവസങ്ങൾ മരിച്ചു വീണിരുന്നു..

ശിരസ്സുകൾ മുറിഞ്ഞുപോയ
ആളുകൾക്കിടയിൽ
സ്വയം തിരയുന്ന എന്നെ കുറിച്ച്
ഞാനോർക്കുന്നു..
നഗരത്തിൽ,
ഉദ്ധരിച്ച ലിംഗങ്ങൾ കൊണ്ടാണ് ഓരോരുത്തരും തിരിച്ചറിയുക..
മുഖങ്ങളെക്കാൾ സ്വാഭാവികത
അവക്കുണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ടാവാം..
മുഖംമൂടികളുടെ മറവികളിൽ പൊതിയപ്പെടാത്തതു കൊണ്ടുമാകാം...

തിരിച്ചറിവിന്റെ തീസിസ് കബന്ധങ്ങളിൽ നിന്ന് പഠിച്ചു തുടങ്ങണം..
നിറമില്ലായ്മയിൽ നിന്നൊരു മഴവില്ലു തെളിയുന്നതു പോലെ
അത്രക്ക് സന്നിഗ്ധമാണത്..

നഷ്ടപ്പെട്ട തല തേടി
ഉന്മാദികളുടെ നഗരത്തിൽ നിന്ന്
ഞാനും പലായനം ചെയ്യുന്നു..
മുഖംമൂടികൾ കൊണ്ട് പരസ്പരം തിരിച്ചറിയുന്ന നഗരത്തിലേക്ക്..
ലിംഗങ്ങൾക്ക്‌ പകരം ഒരു തല മുളച്ചു പൊന്തുമെന്നും
തലച്ചോറിന് പകരം ശുക്ലം സ്രവിക്കുമെന്നും അറിയാതെയല്ല;
ഞാനെന്നെ എന്നിൽ നിന്ന് അടർത്തിമാറ്റുന്നതിന് മുൻപ്‌
തലയില്ലാത്തവരുടെ നഗരം
എന്നെ വേട്ടയാടികൊല്ലുമെന്നും....!

പലായനം പലപ്പോഴും രക്ഷപെടലല്ല;
യാത്രയുടെ നൈരന്തര്യം
ഒരു സത്രത്തിലേക്കും നമ്മെ നയിക്കുന്നില്ല..
ഒടുവിൽ നഷ്ടപ്പെടലിന്റെ കടലിലേക്ക്
ഒഴുകിത്തീരാനുള്ള പുഴകളായ്
നമ്മൾ മാറുക മാത്രമാണ്...!!

......