............

മഞ്ഞുരുകിയൊഴുകുന്ന
പുലർപ്പുഴയിൽ നിന്ന്
വെയിൽച്ചിറകുള്ള പക്ഷി
പറന്നുയരുന്നു...
മഴപ്പുടവയണിഞ്ഞ മേഘസുന്ദരികൾ
ആകാശജനാലയിൽ
നിന്നെത്തി നോക്കുന്നു..

താഴെ,
ഭൂമി പൂത്തുവിരിയുന്ന വാക മരമാണ്.
പൂവിതളുകൾ ഊർന്നുവീഴുന്ന
മരച്ചില്ലകളിൽ നിന്ന് നാം
നമ്മെ കണ്ടുമുട്ടുന്നു.
ഏതു നിമിഷവും
അടർന്നു വീണേക്കാവുന്ന
ഹൃദയമെന്ന പൂവിൽ
നിനക്ക് വേണ്ടി കരുതിയ
പ്രണയമാണെന്ന്
ഞാൻ പറയുന്നു...
വെറുതെ പറഞ്ഞതല്ല
ഓരോ കാറ്റനക്കവും
എന്നെ ആവർത്തിക്കുന്നു..
ഓരോ കിളികളും അതേറ്റു പറയുന്നു...
ആ ഓരോ നിമിഷവും
ഞാൻ ജീവിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു....

മേഘസുന്ദരികൾക്ക്
കുശുമ്പു തോന്നുന്നു...
അവർക്ക് കരച്ചിൽ വരികയാണ്;
നിറുത്താതെ നിറുത്താതെ
നിറുത്താതെ നിറുത്താതെ
നിറുത്താതെ നിറുത്താതെ
നിറുത്താതെ നിറുത്താതെ
നിറുത്താതെ നിറുത്താതെ
നിറുത്താതെ നിറുത്താതെ
നിറുത്താതെ നിറുത്താതെ
നിറുത്താതെ നിറുത്താതെ
നിറുത്താതെ നിറുത്താതെ
നിറുത്താതെ നിറുത്താതെ
അവർ കരഞ്ഞു തുടങ്ങുന്നു...

വാകമരം മുഴുവൻ
കറുത്ത പൂക്കൾ വിരിയുന്നു..

സത്യമായിട്ടും
നിനക്കിപ്പോൾ ഇതേ ചെയ്യാനുള്ളൂ:
"ഇരുൾ വീണു
നഷ്ടപ്പെടുന്നതിന് മുൻപ്,
എന്റെ നിഴലിൽ നിന്നു നിന്നെ
നീ വീണ്ടെടുക്കുക..
വിരഹം എന്ന കവിതയിലേക്ക്
നീയെന്നെ കൊരുത്തുവെക്കുക..!
☀
അനന്തരം,
ഒരു യാത്രയുടെ നിഴലിൽ
എന്നെയുപേക്ഷിക്കുക.....!!"
...

💒💒💒