വീടുകൾ

അവരുടെ വീടുകൾ പണിയുമ്പോൾ
ചാണകവരടികൾ കൊണ്ട്
ഭിത്തികൾ അലങ്കരിക്കണം...
വായു പോലും കടക്കാത്ത
ചെറിയ ജനാലകൾ കൊണ്ട്
പുറത്തെ വെളിച്ചത്തിലേക്ക്
നീണ്ടു കിടക്കുന്ന ഒരിടനാഴി...
മെലിഞ്ഞു വയറൊട്ടിയ
നായും നരനും..
പിന്നെ മുറ്റത്തെ
ചൂടിക്കയറു നെയ്ത കട്ടിലും..

വീട് എപ്പോഴും കത്തിപ്പടരാൻ വെമ്പുന്ന ചിതയൊരുക്കമാണ്‌..
കുട്ടികൾ അഗ്നിയിൽ കുളിപ്പിച്ചെടുക്കുന്ന കറുത്ത ചന്ദനമുട്ടികൾ പോലെ...

ഓരോ ഗലികളിലും എത്ര ചിതകളാണ് വീടിന്റെ ഉടുപ്പുകളണിഞ്ഞു കാത്തിരിക്കുന്നത്???

വൈക്കോലും തകരഷീറ്റും കൊണ്ട്
ജീവിതത്തെ മേഞ്ഞവർ
പക്ഷെ,
സ്വയം ജീവിക്കാൻ മറന്നു പോയി..

അല്ലെങ്കിലും
മരിക്കാൻ തുടങ്ങുന്ന അവസാന
നിമിഷത്തിലാണ്
ഒരാൾ മനുഷ്യനാവുക....
ജനിച്ചത്‌ മുതൽ അയാൾ
ബ്രാഹ്മണനോ, ക്ഷത്രിയനോ,
വൈശ്യനോ,
നാലാംവേദക്കാരനോ,
അല്ലെങ്കിൽ
ഇതേപോലെ ചുട്ടെരിയപ്പെടാൻ
ഏറ്റവും ചുരുങ്ങിയത്
ഒരു ദലിതനോ (ശൂദ്രനോ)
ആയിരിക്കും...

......
അടുത്ത ഗ്രാമത്തിലെ
ബുദിറാമിന്റെ വീട് കത്തിക്കുമ്പോൾ നിങ്ങൾ  എങ്ങനെയാണ്
അമ്മയെ സംരക്ഷിക്കുക??
കാരണം ബുദിറാമിന്റെ പശുവും
അവരുടെ വീട്ടിൽ തന്നെയാണ്..
അല്ലെങ്കിൽ ബുദിറാം താമസിക്കുന്നത്
തൊഴുത്തിൽ തന്നെയാണ്...

(ഹോ ഞാൻ മറന്നു:
ദലിതന്റെ പശു നിങ്ങളുടെ
അമ്മയാകില്ല അല്ലെ??)

..........

നീയും ഞാനും...

കൂർത്ത കത്തിതൻ
തിളക്കങ്ങളിളകുന്ന
തടാകങ്ങളാകുന്നു
നിന്റെ കണ്‍തടങ്ങൾ..
വേർത്ത വെയിൽ തേച്ചൊ-
രുഷ്ണക്കിനാവിന്റെ
ഇടനാഴി നീളുന്നു
നിന്നുയിർത്തെളിമയിൽ...!

നമുക്കിടയിലുടയുവാൻ
മൗനങ്ങൾ പോലുമില്ലെന്നോ??
നമുക്കായിടക്കിടെ
ചിറകാട്ടിയൊരു കുഞ്ഞു-
തുമ്പിയും പോയ്‌ മറഞ്ഞെന്നോ??

ഓരോണമാകുന്നതും-
കാത്തെന്റെ യോർമ്മതൻ
തുമ്പകൾ പൂവിട്ട
ബാല്യ കൌമാരവും,
ഒരു പെരുന്നാൾ തീർത്ത
ബിരിയാണി മണവുമായ്‌
നീയെന്റെ പടി കടക്കുന്ന
ഗത കാലവും,
ഇനിയുമിനി നമ്മിലേക്കിനിയും
വരില്ലയോ??

നീ നീർത്തിയെൻ നാവു
കോർക്കും കഠാരിയിൽ
എന്റെ- മൗനങ്ങൾ മാത്രം
മുറിഞ്ഞു പോകും..
നീവാളെറിഞ്ഞറ്റു പോയെന്റെ
വിരലുകൾ
എഴുതുവാൻ മാത്രം
പുനർജനിക്കും....!

നീയിന്നു മണ്ണിട്ട്‌ മൂടിയതെൻ ഖബർ
നീ തന്നെ നിന്നെ കൊല്ലുന്ന പോലെ...
നീ മരിക്കുന്നതോർത്ത്‌ കരയുന്ന ഞാൻ
മരിക്കുവാൻ പോലും മറന്ന പോലെ...!!
************